Herken je dit?
Mannen, heb je moeten concluderen, zijn eikels. De partners die je gehad hebt, konden tenminste nooit met je meevoelen. Dan had je bijvoorbeeld een rotdag gehad. Alles zat tegen. Thuis hoopte je op begrip van je partner, maar je wilde ook de sfeer niet bederven. Dus plofte je op de bank en vertelde jij jouw partner luchtig dat je een pittig gesprek had gehad met veel boosheid en onterechte kritiek. En wat deed hij? Hij haalde zijn schouders op: “Daar moet je gewoon boven staan, dat heb ik al een paar keer gezegd”. Voor hem was het dan klaar en dan begon hij over zijn eigen dag te vertellen.
Je houdt van kort haar. Je vindt het pittig en het geeft je een jolig gevoel. En toch heb je relaties gehad waarin je jezelf elke keer bij de kapper hoorde zeggen: “Maar een klein stukje eraf hoor. Mijn vriend houdt niet van kort haar”. Nee, ook destijds vond je dat al niet normaal. Peinzend stond je dan voor de spiegel. Waarom deed je niet gewoon wat je zelf mooi vond? Op je werk richtte je je werkplek ook niet in zoals je leidinggevende het mooi vond. Je lijkt wel een andere vrouw als je in een relatie zit, snakkend naar de goedkeuring en liefde van je partner… maar eigenlijk vind jij je zakelijke zelf een stuk leuker. Waarom vind je dan nooit een partner bij wie je díe vrouw kunt zijn?
