Au, we willen niet hetzelfde!
Het is een voorjaarsdag, jaren geleden, niet lang nadat we een stel waren geworden. We zitten knus in de woonkamer en fantaseren over onze eerste gezamenlijke vakantie. Vol vuur vertel ik hem dat ik uitkijk naar een avontuurlijke reis. Hij laat mij uitpraten en gooit dan de knuppel in het hoenderhok: hij hoeft helemaal niet weg. Hij blijft liever thuis, lekker in zijn vertrouwde omgeving.

Had ik nou weer de verkeerde?
Hoe zou jij je voelen, als je dit hoort? Ik weet wat het met mij deed. Direct was de vraag er weer die ik mijzelf nooit meer had willen stellen: ‘Heb ik weer, voor de zoveelste keer, de verkeerde vent?’

De vakantie ging goed
Omdat het ons eerste echte grote verschil was, veegde ik de vraag onder het vloerkleed. Zeker toen we uiteindelijk toch samen op vakantie gingen en hij achteraf zei dat het leuk was geweest. Eigenlijk had dat mij niet moeten verbazen. Ik wist inmiddels wel een beetje waar hij blij van werd, dus dat had ik ook steeds voorgesteld om te gaan doen. En als hij iets voorstelde, zei ik zonder aarzelen ja, zelfs als ik er geen zin in had.

… maar ik had niet genoten
Na terugkomst vertel ik aan een vriendin, hoe leuk hij het gehad heeft. En dan vraagt mijn vriendin; heb JIJ genoten? Ik doe mijn mond open om Ja te zeggen maar haar intense blik maakt dat ik die weer sluit. “Voel eens” vraagt ze. Venijnig kijk ik haar aan. Ze legt precies de vinger de zere plek. Nee, het was geen fijne vakantie geweest. We hadden nauwelijks gedaan wat ik leuk vond, waar ik van genoot. En waarom niet: omdat ik niet had gezegd wat ik leuk vond, waar ik blij van werd. Met die ene irritante vraag liet ze mij inzien dat ik ook in deze relatie weer meer bezig was geweest met wat hij leuk vond. En niet met ik leuk vond. Ik deed het dus weer: mezelf aanpassen aan mijn partner.

Maar nu, jaren later, gaat het anders
Ik heb geleerd om op vakantie gaan om te zetten naar vakantievieren. Door het zo in te regelen dat het ook fijn voor mij is. En ja, dan ga ik soms lekker alleen op pad want mijn liefde voor ontdekkingsreizen is onverminderd sterk. Een paar jaar geleden besloot ik mijn droomreis naar Peru te maken, samen met een goede vriendin. Het was een avontuur dat alles had waar ik van hou: indrukwekkende tochten, majestueuze condors die vlak boven ons zweefden, en adrenaline-volle activiteiten zoals sandboarden en het springen van hoge rotsen. Die reis was een diepere ontmoeting met mezelf en het soort avontuur waar ik van droomde.

We reizen nog wel samen
Wat we samen doen is familiebezoek, voor ons is dat in Oostenrijk. Op de momenten dat we samen zijn, praten we. Mooie gesprekken waarin we echt delen wat ons bezig houdt. Soms midden in de natuur maar het kan ook zo maar zijn op een terrasje met een fenomenaal uitzicht over de bergen. Met een koffietje en iets waar we allebei gek op zijn: warme apfelstrudel. Of op een warme dag voor hem een koele witte wijn en voor mij een Radler van echt Oostenrijks bier, meestal een 0.0.

De sleutel was: me uitspreken
Wat ik geleerd heb? Verschillen zijn niet erg. Niet zolang je die ander vertelt wat voor jou belangrijk is en je daarna de ruimte krijgt en neemt om te doen wat bij jou past. Door juist dat te doen, is onze relatie sterker geworden. Het heeft ons dichterbij elkaar gebracht. Nee, ik ben daar niet vanzelf gekomen. Daar was wel wat voor nodig. Maar zoals je leest, het is me gelukt!

Kun jij voorstellen dat het voor jou ook zo werkt? Of hoor je steeds dat ene zinnetje in jouw hoofd dat zegt dat dit echt niet zo voor jou geldt? Dat als jij dit doet, het eerder leidt tot ruzie en afstand tussen jullie, in plaats van tot groei en verbondenheid? Geloof mij. Zo hoeft het niet te gaan. Ik kan het je laten ervaren als we afspreken bij de paarden.