“Nee! Dat wil ik zeggen tegen mijn partner maar zodra ik eraan denk, voel ik zo een schuldgevoel. En dan krijg ik het niet meer uit mijn mond.’ Zo begint mijn klant haar sessie.
Samen lopen we naar de paarden. Eén paard kijkt haar strak aan. Totaal gefocust op haar.
Ik vraag wat ze voelt.
Ontroerd zegt ze: ‘Ik voel mij gezien. Echt gezien. Zo fijn, ik voel mij helemaal warm worden van binnen’.
En wat als je een laag dieper voelt?
“Zo boos op mijn ouders.”
Waar voel je dat? Ze legt haar hand op haar hart.
En als je nog een laag dieper voelt?
“Verdriet over dat mijn mening er niet toe deed. Nooit”.
En wat voel je daaronder? “Een warm gevoel”.
Waar? “In mijn hart”.
Samen lopen we weg bij de paarden. Ik vraag haar: “als je nu terugdenkt aan het moment dat je Nee wilde zeggen tegen jouw partner en je daarover zoveel schuld voelde, is dat gevoel er nu nog?”
Stomverbaasd zegt ze: “Nee!”
We ronden af. Ze is totaal verwonderd dat er meerdere lagen zijn in haar gevoel. En wat het brengt als je naar elk van die emoties kijkt. Die erkent. Dat die er mogen zijn.
Wat vind jij ervan als jij schuld voelt? Vind jij jezelf dan stom, overdreven gevoelig, probeer jij er een verklaring voor te geven? Of kun je tegen jezelf zeggen: “het is, wat het is. Ik ben er oké mee?”
