‘Zenuwslopend. Als hij nog niet thuis is op het tijdstip dat hij had gezegd, schiet ik in stress. Dan is er paniek. Ik ben altijd bang dat hem iets overkomen is. Als ik niet weet waar hij is, ga ik hem bellen. Om te vragen waar hij is. Zo irritant van mezelf. Jeetje was heb ik dan een hekel aan mezelf. Zou het nou ergens op slaan, bijvoorbeeld omdat hij een zwakke gezondheid zou hebben…Nee, niks van dat alles. Hij is zelfs ontzettend fit voor zijn leeftijd.’
Als ik haar vraag of ze weet waar haar angst vandaan komt, antwoord ze direct. ‘Het gaat om de dood van mijn vader. Die heb ik nog steeds niet verwerkt ondanks dat het meer dan 60 jaar geleden is.’ Ze zegt het wat nijdig. Dat had inmiddels toch wel een keertje klaar moeten zijn, vindt ze.
Samen lopen we heel langzaam naar de paarden. Ze loopt stram en moeizaam met een stok. “Komt door de pijn in mijn rug en knieën. Wat zou het een cadeau zijn als ik toch weer wat mobieler zou zijn’. Ik hoor een diepe zucht.
Als we bij de kudde inlopen, komen alle paarden aanlopen. Ze gaan dicht om haar heen staan. Zo dicht, dat het voor haar voelt als of ze wordt ingebakerd, zoals bij een baby. Ze barst in tranen uit. Ze voelt het verlies van haar vader weer. Ik vraag waar in haar lichaam ze het verdriet voelt. In haar onderrug en haar knieën antwoordt ze. Ze brengt haar aandacht naar die plekken en heel langzaam voelt ze de pijn op die plekken minder worden.
Ze staat zo een poosje tussen de paarden. En al die tijd blijven de paarden roerloos staan. Hun hoofd naar beneden. Ze zwaaien zelfs niet met hun staart. Het is doodstil. En als ik haar dan vraag wat ze nu voelt, zegt ze door haar tranen heen: ‘Totale bescherming. Zo een veiligheid. Iets wat ik zo gemist heb toen ik klein was.’ De tranen stoppen en er breekt een prachtige glimlach door.
De sessie gaat zonder de paarden nog even verder en na 1,5 uur zijn we klaar. “Kijk mij nou” zegt ze als ze naar haar auto loopt. Het lopen gaat veel gemakkelijker!
Dagen later appt ze: ‘Wat mij overkomen is! Gisteren was grappig. Was mijn man weg, ben ik gewoon de tijd vergeten en ineens stond hij weer voor me.’ Er staat een enorme smiley achter de tekst. Van oor tot oor. En dan eindigt ze met ‘PS: oh ja, mijn wandelstok: die blijft steeds vaker thuis.’
