Je hebt je best gedaan op de Paastafel
Tevreden kijk je naar jouw Paastafel. Vol lekker hapjes, precies wat hij lekker vindt. En dan ook nog die leuke Paashaas met eitjes in een mandje aan zijn arm erbij. De Paastakken bloeien precies op het goede moment. Echt tip top. ‘Niks meer aan doen’, hoor jij jezelf zeggen.
Hij moet het toch zien?
Je hebt helemaal zin in jullie ontbijtje. Hij moet toch opmerken, hoeveel moeite je hebt gedaan. Om weer eens ouderwets zo een “cocon” momentje te hebben met elkaar, even dat gevoel van lekker samen-zijn.
Maar hij zwijgt
Maar als jullie aan tafel zitten, wordt er stilzwijgend gegeten. ‘Lekker’ zegt hij een keer. En jij antwoord: ‘Ja hè.’. Hij: ‘is er nog koffie?’ Je staat op en schenkt een kopje voor hem in. En dan meteen ook maar voor jezelf. Want jij weet inmiddels, hij gaat het zeker niet doen. Nee, een gezellig ochtendmaal gaat het niet worden.
Gaat het bij jou zo, in jouw relatie? Herken je het? Dat jij je stinkende best doet maar dat je het gevoel hebt dat je het allemaal voor niks doet. Dat het helemaal niet brengt waar je zo op hoopt. Geen complimentje. Niet ‘Kan ik wat voor jou doen?’
Je zou het net zo goed allemaal kunnen laten
Het brengt toch niet dat gevoel dat je zo belangrijk vindt in een relatie; dat je hem verwent maar hij jou ook. Nee, als je tegenwoordig aan Pasen denkt, denk je: ‘Laat maar. Geef mijn portie maar aan Fikkie’.
Maar je wílt het anders!
Hoe zou het voor je zijn als je volgend jaar weer aan die feestelijke tafel zit maar dat je nu gezellig met elkaar kletsen over van alles nog wat? Bijvoorbeeld over gisteravond. Hoe gezellig het was. En of dat ene voorvalletje op het feestje tussen 2 vrienden hem ook opgevallen is. Samen lachen jullie over die ene grappige uitspraak van een vijfjarig jochie: ‘fijne Paaseidagen.’ Ja, dit jaar geniet je met volle teugen van de Paasdagen.
Het kan echt
Nee, dit is geen irreële fantasie. Ik geloof er heilig in dat jij dit ook kunt hebben. Ik weet het, want mijn Paasontbijten waren vroeger net als die van jou en nu niet meer. Ze lijken er niet mee op.
Ik ben het levende bewijs
Al 23 jaar tik ik een eitje met dezelfde man. Goh, wat kan hij genieten van onze ontbijtjes. En dat steekt hij niet onder stoelen of banken. Maar het is geen eenrichtingsverkeer. Hij verwent mij daarna. Nadat ik het laatste op tafel heb gezet, zegt hij: ‘Zo, vanaf nu blijf je zitten, ik zorg voor de rest’. Dus voor de kopjes koffie, opstaan als ik toch iets vergeten ben, de tafel afruimen als we na een uurtje klaar zijn en de afwas. Ik kijk daar allemaal niet naar om.
Wanneer is dit jouw werkelijkheid? Wacht je nog een klein jaartje voordat je ermee aan de slag gaat om dit voor elkaar te krijgen? Of begin je er nu mee? Laat maar weten. Dan ga ik je begeleiden naar die ene relatie waar je zo naar verlangt.
