Mijn klant komt binnenlopen. Ik vraag haar hoe het met haar is. Een stortvloed aan gebeurtenissen in de afgelopen 2 weken rolt van haar tong. Allemaal van dezelfde aard: ze zorgt voor anderen en heeft tegelijkertijd de verantwoordelijkheid voor een groot event.

Terwijl zij vertelt, staat ze even half op van haar stoel. Het kussen was ongemerkt onder haar uitgeschoven, ze zat direct op het harde hout. Terwijl zij het kussen goed legt, vraag ik haar of ze de symboliek ziet.

Ze kijkt me aan, half geamuseerd en half geërgerd. Met haar hoofd weet ze direct waar ik het over heb: de zachtheid voor zichzelf, waarmee ze de afgelopen tijd geleerd heeft zichzelf te omringen, is in de hectiek voor het zorgen voor anderen grotendeels verdwenen.

Als ik haar vraag of ze nog iets van die zachtheid voor zichzelf kan voelen, zegt ze Nee. Ze voelt helemaal niets meer. Ze heeft haar emoties geblokt. Op die manier is het haar gelukt om haar baan en haar vele zorgtaken te combineren. Ze is er trots op.

Ik kijk haar aan en vraag naar de prijs die ze daarvoor betaald heeft? Even is het stil. Schoorvoetend en heel zachtjes zegt ze dat ze haar zorgtaken dan wel allemaal gedaan heeft maar niet altijd even liefdevol. Ze heeft wat af gemopperd. Natuurlijk niet hardop. Ze heeft het aan niemand laten blijken. Dat doe je toch niet?

Samen lopen we naar de paarden. Opeens begint een paard uit het niets met rek- en strekoefeningen. Ze kijkt er intens naar. En roept dan uit: oh nee, kijk nou: hij rekt precies op die plekken zijn lichaam waar het in mijn lichaam pijn doet. Ze kan haar ogen niet geloven. Ze voelt een hele diepe zucht opkomen en ze voelt de ontspanning in haar lijf terugkeren.

Vervolgens vraag ik haar, ergens in de sessie, de juiste plek in haar familiesysteem in te nemen. Ze vindt het spannend, zo in de kudde. Dit paard schermt haar direct af van alle andere paarden en zorgt bij haar voor een gevoel van veiligheid. Ze zorgt voor haar. En ik zeg tegen haar: hoe voelt dit? Ze wordt geraakt door het feit dat dit paard er echt helemaal voor haar is. Een gemis in haar jeugd. Oud zeer wordt gevoeld en vloeit weg.

Ze is zich bewust geworden van haar diep ingesleten patroon om altijd voor anderen te zorgen. En haar schuldgevoelens als ze dat niet doet. Ze weet nu dat dit gedrag ontstaan is toen het nodig was om haar familiesysteem te ontlasten – maar ook dat de omstandigheden nu heel anders zijn.

Ze ervaart nu dat ze een keuze heeft in het wel of niet op zich nemen van allerlei zorgtaken. Het is geen automatisme meer. Dat is wat bewustwording van een diepgeworteld patroon brengt: een keuzemogelijkheid.

We sluiten de sessie af met een kopje thee. Voor ze gaat zitten, pakt ze met aandacht het kussen en legt dat nadrukkelijk op haar stoel. Met een diepe tevreden zucht gaat ze zitten. Ze voelt de zachtheid voor zichzelf