Leukemie heeft me veel inzichten gebracht. De eerste: het leven is kwetsbaar. Het kan zomaar voorbij zijn. En de tweede: ik was daar zó niet klaar voor. Ik had nog zóveel te doen, zóveel te geven.
Terugkeren naar mijn HR-managementfunctie was uitgesloten. Maar ergens diep vanbinnen wist ik: ik ben er nog niet klaar mee. Niet met mijn verlangen om een verschil te maken.
Dus ik stelde mezelf één vraag: wat wil ik dan wél doen met de tijd die me gegeven is?
Wat ik zag vanuit mijn HR-tijd
Ik ben iemand die houdt van puzzelen, van zoeken, van dingen uitvinden. En langzaam maar zeker ontdekte ik wat me werkelijk roept. Ik wilde nog steeds impact maken — maar niet meer in cijfers, plannen en vergaderingen.
Ik wilde bijdragen aan wat er écht toe doet: dat vrouwen zich vrij voelen om volledig zichzelf te zijn, juist in hun relaties, maar óók op hun werk.
Want in mijn HR-tijd heb ik het zó vaak gezien. Hoe vrouwen zichzelf klein houden, hoe ze zich aanpassen, zich niet uitspreken of te veel verantwoordelijkheid overnemen van anderen. En wat dat doet, niet alleen met hun plezier, maar ook met hun loopbaan. Hoe hun kwaliteiten onzichtbaar blijven, hoe kansen aan hen voorbijgaan, hoe hun energie langzaam weglekt.
Want als je steeds bezig bent met ‘niet te veel willen’, ‘niet lastig doen’, of ‘het anderen naar de zin maken’, gaat ten koste van zoveel persoonlijke kracht. Je brandt op. Je verliest de sprankeling die juist maakt dat anderen je zien.
En wat ik steeds weer zag, is dat een gebrek aan liefdesgeluk ook energie wegzuigt. Het neemt de glans uit het leven. Je kunt professioneel alles goed op orde hebben, maar als je je in je relatie niet gezien of geliefd voelt, sijpelt dat langzaam overal doorheen. Je concentratie neemt af, je zelfvertrouwen brokkelt af, je motivatie zakt weg. En zonder dat je het doorhebt, beïnvloedt het je prestaties, je keuzes, je hele levensgeluk.
Dat besef raakte me diep. Want ik zag niet alleen hun vermoeidheid en frustratie; ik voelde ook het enorme potentieel dat daaronder lag. Zoveel vrouwen die zóveel meer in zich hebben, maar niet ten volle zichzelf durven te leven. En op dat moment wist ik: daar ligt mijn missie.
